O ciemnych stronach deflacji i wielkiej depresji lat 30-tych
Deflacja to proces spadku ogólnego poziomu cen w gospodarce, który może prowadzić do zmniejszenia wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych, spowolnienia wzrostu gospodarczego, wzrostu bezrobocia i kryzysu finansowego. W ekstremalnych przypadkach może dochodzić do sytuacji podobnej do tej, która miała miejsce w latach 30. XX wieku, kiedy to światowy kryzys gospodarczy spowodowany spadkiem cen i deflacją doprowadził do tzw. wielkiego kryzysu (Great Depression).
Wśród jego głównych przyczyn znalazły się m.in. nadprodukcja w rolnictwie i przemyśle, nadmierna spekulacja na rynkach finansowych, brak regulacji sektora bankowego i handlowego oraz spadek popytu konsumpcyjnego. W takiej sytuacji, spadające ceny wywoływały dalszy spadek popytu, co prowadziło do dalszych spadków cen.
O ile niektóre rodzaje deflacji, takie jak tzw. dobra deflacja, spowodowana poprawą wydajności i obniżeniem kosztów produkcji, mogą przynieść korzyści dla gospodarki i konsumentów, to deflacja wynikająca z braku popytu może spowodować poważne problemy. Jej przykładem jest japońska deflacja z lat 90. XX wieku, która przyczyniła się do trwającej do dziś stagnacji gospodarczej w Japonii.