Polskie doświadczenia z lat 90-tych
Przełom lat 80. i 90. był w Polsce czasem wysokiej inflacji, która osiągnęła w 1990 r. rekordowy pułap 586,5%. Było to spowodowane m.in. trudnościami gospodarczymi wynikającymi z transformacji ustrojowej, słabą sytuacją finansów publicznych oraz deficytem handlowym. Aby to zmienić, zastosowano szereg działań, na czele z polityką monetarną opartą na zaostrzeniu kontroli podaży pieniądza, tzw. twardym kursie złotego, a także podwyższaniem stóp procentowych przez Narodowy Bank Polski. Wśród pozostałych działań antyinflacyjnych z tamtego okresu znalazły się też m.in. walka z nielegalnym obrotem walutami oraz regulacja cen niektórych towarów i usług.
W 1991 r. wprowadzono tzw. program Balcerowicza, który zakładał m.in. stabilizację finansów publicznych, likwidację deficytu budżetowego, reformy strukturalne w gospodarce oraz prywatyzację państwowych przedsiębiorstw. Dzięki tym działaniom udało się ograniczyć inflację do poziomu 70% w 1991 r., a w kolejnych latach – stopniowo ją obniżać.
Polskie doświadczenia z lat 90. pokazują, że walka z nadmierną inflacją wymaga skoordynowanych działań zarówno na poziomie polityki fiskalnej, jak i monetarnej. W tamtym okresie niezwykle istotne okazało się też wprowadzenie reform strukturalnych w gospodarce, w celu zwiększenia jej konkurencyjności i poprawy stabilności finansów publicznych.