Od standardu złota, przez Bretton Woods, do kotwic inflacyjnych
W XIX wieku wiele krajów stosowało tzw. standard złota, co oznaczało, że waluta kraju była wymienialna na złoto po stałej cenie. W tym okresie banki centralne dysponowały wąskim wachlarzem narzędzi do kontroli podaży pieniądza, ponieważ jego ilość w obiegu była zależna od ilości dostępnego złota. Przyjęcie standardu złota umożliwiło jednak stabilizację cen i utrzymywanie niskiej inflacji.
Po II wojnie światowej wiele krajów zaczęło stosować tzw. system Bretton Woods, który wprowadził stałe kursy wymiany walut. Złoto nadal odgrywało ważną rolę, ale w większości gospodarek bank centralny zyskał większą kontrolę nad podażą pieniądza. W ramach systemu Bretton Woods krajom przysługiwało prawo do zmiany kursu swojej waluty w stosunku do dolara amerykańskiego, ale tylko w wąskim zakresie.
W latach 70. XX wieku zaczęto wprowadzać tzw. kotwice inflacyjne, czyli ściśle określone cele inflacyjne, których bank centralny musiał przestrzegać. Przełożyło się to na większą kontrolę banków centralnych nad inflacją, ale wymagało również bardziej elastycznych narzędzi polityki monetarnej.
Obecnie najpowszechniej stosuje się bezpośredni cel inflacyjny, czyli określony poziom inflacji, który bank centralny ma na celu osiągnąć poprzez kontrolę stóp procentowych i podaży pieniądza.